Kooymans/Carillo – On location – track by track
All my love is on location
“Gewoon een up-tempo rocksong met Frank op vocals en ik op harmony. En een lekker stukje gitaar. De laatste keer dat Frank hier was hebben we het gespeeld tijdens een optreden met The Bandoleros en dan merk je gelijk dat het een tof live nummer is, dat lekker swingt.”
A blind love
“Franks drummer Eddie Seville is zo’n jongen waar je stikjaloers op kunt worden: geweldige drummer, zingt te gek, speelt geweldig gitaar en slidegitaar, is een aardige vent, kortom, heel walgelijk eigenlijk. Hij speelde in de bar gewoon een liedje voor zich uit en dat hoorde ik zo ergens vaag op de achtergrond en ik dacht, dat is gewoon iets van mij, dat had ik geschreven kunnen hebben! En toen hebben we het gelijk opgenomen. Geweldig!”
Temptation
“Dat hebben we ook al in de jaren negentig opgenomen. We zaten op een zaterdagmiddag een beetje te klooien met een synthesizer en wat gitaren, en op een gegeven moment dachten we, oh, dat is mooi zeg! Het heeft een beetje dat broeierige sfeertje van verleiding. Dat kennen we allemaal wel; dat je op een gegeven moment ergens bent en dat er iets gebeurt en dat je het niet kan stoppen. Heerlijk.”
Armageddon
“Dat is een nummer van Erik Hazelhoff Roelfzema. Ik vind het echt een waanzinnig cynische tekst, je zou ook kunnen zeggen ‘ironisch’, gewoon geweldig hoe dat verwoord is.”
Chelsea Hotel
“Een song waar Frank al een tijd geleden mee aankwam. Hij zei: ‘Ik heb hier een leuk stukje, maar ik weet niet wat ik er verder mee aan moet’. Daar zijn we toen samen mee verder gegaan. Leuke tekst ook, vind ik.”
I don’t wanna go across the river
“We waren ongeveer twee jaar geleden samen in Londen en we ontmoetten Chris Kimsey, die nog aan Sticky Fingers van The Rolling Stones meewerkte. We zouden samen met Hal Lindes, de slaggitarist van Dire Straits, gaan eten. We dronken bij hem thuis een borreltje, maar we moesten across the river, want daar was dat kloterestaurant waar we heen moesten. Dus Hal zat een beetje te zingen, zo van ‘I wanna go across the river’ en wij vonden dat leuk. ‘Daar gaan we aan werken!’ We hebben dat etentje gehad, ik kwam een paar dagen later thuis en toen ben ik er toch aan begonnen. Eraan gaan werken, heen en weer gestuurd naar Frank, en toen is dit eruit gekomen.”
Love is the only magic
“Ik ging naar Amerika en dacht, ik moet nog even iets extra’s meenemen. Ik zat een beetje te neuzen in Eriks gedichtenbundels en toen zag ik dat en dacht, dat is te gek. Ik ben gelijk in de studio aan de slag gegaan. Een dag of twee later ben ik naar Amerika gevlogen en daar hebben we het er gelijk, hup, op gegooid. Die tekst was een mooi startpunt, maar vooral het feit dat ik al die vlucht en die studio had geboekt, wilde nogal helpen.”
A sound I never heard
“Dit was al opgenomen voor het Earring-album ‘Millbrook U.S.A.’ Ik denk dat we het in 2002 hebben gemaakt bij Frank thuis. Ik dacht dat we gewoon de oude files van toen zouden kunnen gebruiken, maar die konden ze niet meer vinden, de studio was ze kwijtgeraakt. Omdat ik het toch een leuk nummer vind, hebben we het opnieuw opgenomen. Maar we hebben de originele versie gebruikt; bij de Earring heb ik er toen een tussenstuk bijgemaakt, dat ik hier niet speel.”
Maybe roses never die
“Dat hebben we in ’95 of ’96 hier opgenomen met Ton Dijkman, een bassist en Nico Brandsen op orgel. We vonden het eigenlijk te gek, maar het bleef gewoon liggen. En dat heb ik ook zo gehouden., er niets aan veranderd. En je kan ook horen dat Franks stem een beetje anders klinkt, die is sindsdien iets zwaarder geworden, qua timbre. Maar het was te gek zoals het was en ik vond het wel leuk om er daarom helemaal met mijn klauwen af te blijven.”
The Hudson Valley Ghost
“Ik vind het een beetje een folk-achtige song. Frank houdt daar wel van, het is ook wel een beetje Dylanesque. Ik zag Boudewijn de Groot optreden en die had een leuke violiste, Monique Lansdorp. Ik dacht, dat past er perfect in. Dus die hebben we uitgenodigd en dat klinkt fantastisch.”
Enrico Martin
“Dat had ik hier eigenlijk gemaakt als een test voor microfoons en een gitaar. Ik had een nieuwe gitaar gekocht en een aantal microfoons en die wilde ik gewoon even uitproberen. Ik vond het wel leuk wat hier uit kwam en nam het mee naar Frank. Ik zei, joh, daar moet je even heel mooi mondharmonica op spelen en wat slide, en dat werkte wonderwel. Het is natuurlijk helemaal Ennio Morricone. Dat vind je ook terug in de titel: het was een Martin gitaar die ik testte en Enrico lijkt een beetje op Ennio Morricone…”